Μου άρεσε να ταξιδεύω με τα τρένα αλλά από τότε που απαγόρευσαν το τσιγάρο επιλέγω τα λεωφορεία που κάθε λίγες ώρες κάνουν μια στάση σε κανένα μοτέλ…
Τις περισσότερες φορές (πλην Παρασκευής, Κυριακής και εορτών) θυμάμαι που ταξίδευα σε ένα βαγόνι 100 θέσεων περίπου και δεν μετρούσα πάνω από 30 – 40 επιβάτες και μου περνούσε από το μυαλό πως μπορεί να τα βγάζει πέρα ο οργανισμός χωρίς πελάτες. Ήξερα βέβαια πως τσοντάρει το κράτος αλλά πόσο, το αγνοούσα ή μάλλον το προσπερνούσα.
Χρόνια γίνονταν αυτό μέχρι που αυτές τις ημέρες μάθαμε πως ο ΟΣΕ έχει 6.500 υπαλλήλους που για να πληρωθούν κάθε μήνα χρειάζονται ένα αστρονομικό ποσό το οποίο λαμβάνει από το Κράτος και το οποίο για να το βρει το παίρνει από τους φορολογούμενους κι έτσι αν δεν έρχονταν η κρίση να αποκαλύψει πόσο ζημιογόνος είναι η λειτουργία του τρένου στην έρμη την Ελλάδα, η ιστορία που πάει σκοινί – κορδόνι θα συνεχιζόταν επ’ άπειρον.
Ακούμε λοιπόν πως γίνονται διάφορες ρυθμίσεις από την κυβέρνηση για το ζήτημα (σε βάρος πάλι ολόκληρης της κοινωνίας )και οι εργαζόμενοι που θα ωφεληθούν απ’ αυτές προχώρησαν χθες σε απεργιακές στάσεις και προγραμματίζουν σύντομα και άλλες. Οι 6.500 εργαζόμενοι από τους οποίους κανένας τόσα χρόνια ενώ έβλεπε να μην έχει δουλειά το μαγαζί, καρφάκι δεν τον ένοιαζε αφού, μήνας έμπαινε, μήνας έβγαινε και το κράτος με τα λεφτά του κόσμου πάντα έστελνε τα λεφτά να πληρωθούν στην ώρα τους.
Υπολογίζω πως καθημερινά δεν ταξιδεύουν με τρένο περισσότεροι επιβάτες από τους υπαλλήλους του ΟΣΕ και δικαίως εκφράζω την απορία μου πως κανένας δεν νοιώθει υπεύθυνος γι’ αυτό το χάλι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου