Λείπω από το Ηράκλειο, την πόλη που μου γίνεται σιγά – σιγά δεύτερη πατρίδα περισσότερο από τρεις εβδομάδες και πιστεύω ότι το μεσημέρι που θα περάσω από τα «Λιοντάρια», να τα δω επιτέλους ελεύθερα από τις σκαλωσιές και τις πλαστικές λινάτσες για τις εργασίες συντήρησης.
Αυτή τη στιγμή την περιμένω μέρες τώρα, γιατί από τότε που είδα κάποια άλλα λιοντάρια στην ιταλική πόλη Μπολόνια, εύλογο ήταν να νοσταλγήσω τα κρητικά για διάφορους λόγους τους οποίους θα προσπαθήσω να εκθέσω με λίγα λόγια σε τούτο εδώ το μικρό σημείωμα, το πρώτο του Απρίλη μας στην Κρήτη.
Τα «Λιοντάρια» ή «Κρήνη Μοροζίνι» στο κέντρο του Ηρακλείου, ως οι περισσότεροι νομίζω γνωρίζετε, είναι ένα σύμπλεγμα από τέσσερα μαρμάρινα και στα στόματα των οποίων καταλήγουν ανάλογες στον αριθμό κρήνες από τις οποίες ξεδιψούσαν κάποτε οι Ηρακλειώτες. Αυτά Δεν θα έλεγα πως είναι ιδιαίτερα όμορφα, το λεπτό όμως σώμα τους, τους προσδίδει μια ιδιαίτερη κομψότητα και στην ημερωμένη από τον χρόνο χαίτη τους, τα ίχνη από την αισθητική των Ενετών κατακτητών του νησιού ενώ στο στόμα τους μόλις που διακρίνονται τα δόντια - για να μη τρομάζουν νομίζω όσοι έσκυβαν να πιούν νερό.
Τα λιοντάρια τώρα της Μπολόνια αποπνέουν στην όψη τους κάτι το τρομακτικό και απορώ πως τα εκθέτουν έτσι σε κήπους και σε πλατείες. Είδα τρία από αυτά σε δυο διαφορετικά μέρη. Ένα κάπως περιποιημένο σε κάποιο προάστιο, - «Ο λέων της βίλλα Σιλβέστρι» διάβασα πως το λένε και δυο άλλα ψωραλέα στην όψη, στο πάρκο των ηρώων της πόλης – κάτι σαν το δικό μας Πεδίον του Άρεως αλλά χωρίς ανδριάντες, προτομές και άλλα που να έχουν κάποια σχέση με αγώνες ελευθερίας.
Και τα δυο λιοντάρια εκεί ήταν μέρος μιας τσιμεντένιας σύνθεσης που ήθελε το μέγα θηρίο, τον λέοντα να κατασπαράζει ένα άλλο ή να στέκεται θριαμβευτικά πάνω από το κομματιασμένο θήραμά του. Στο ένα από αυτά, στη θέση του άλλου νικημένου θηρίου ο καλλιτέχνης βάζει ένα τεράστιο φίδι που τάχα πήγε να διεκδικήσει από τον βασιλιά των ζώων μια αντιλόπη και την πλήρωσε και αυτό. Και στα δυο δε θηρία, τα μεταλλικά δόντια είναι εξαιρετικά μεγάλα και κυριαρχούν στα ολάνοιχτα στόματα.
Είναι σεβαστό το γούστο των Μπολονέζων να κοσμούν τα πάρκα τους με τέτοια χονδροειδή τσιμεντένια κατασκευάσματα τα οποία μάλιστα άρχισαν να λιώνουν και να φαίνονται τα σίδερα του σκελετού όπως στα προπολεμικά δικά μας κτίρια κι φαίνεται απίθανο αν είναι δυνατόν να συντηρηθούν αυτά τα «έργα τέχνης».
Θεωρώ όμως πως τέτοια έργα είναι αδύνατον να βρουν θέση σε κάποιο, έστω και το πιο ξεχασμένο πάρκο η πλατεία της Ελλάδας και το γεγονός καταδεικνύουν και τα λιοντάρια του Ηρακλείου καθώς ενώ η ρίζα της αισθητικής τους μπορεί να είναι η ίδια δυτική, ο χώρος όμως και το φως της Κρήτης ακυρώνουν το θηρίο και το κάνουν ένα κομμάτι του κόσμου μας, ήμερο και γειτονικό στη μεσογειακή ημέρα.
- Περισσότερα για τα «Λιοντάρια» του Ηρακλείου μπορείτε να διαβάσετε στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.explorecrete.com/Heraklion/GR04-Heraklion-lions-square.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου