Το νοερό ταξίδι που κάναμε χθες στα Άγραφα, απ’ όπου
προέκυψε και μια σειρά φωτογραφιών από το φθινόπωρο στον Αϊ-Λιά των Μεγγάλων
Βραγγιανών, εξελίχθηκε στη διάρκεια της ημέρας σε νοσταλγία και η οποία δεν
βλέπω να υποχωρεί με απλές αναδιφήσεις στα περασμένα και ανασκαφές στο αρχείο
και μάλλον οδηγεί στην οργάνωση και την δημιουργία της έκδοσης που θα έχει τον
τίτλο «Τ’ Άγραφα των Χρωμάτων»…
Τούτο το σκοπό έχει και αυτό το μικρό σημείωμα, να αρχίσει
να θεμελιώνει δηλαδή μια βάση σημειώσεων οι οποίες αργότερα θα εξελιχθούν σε
κείμενα και λεζάντες για να αρχίσει να χτίζεται σελίδα τη σελίδα η έκδοση. Και
για την αρχή, λέω να ξεκινήσουμε από τα ψηλά, από τις κορφές και μάλιστα από
την περίφημη «Κοιμωμένη των Αγράφων», ήτοι τις κορυφές που γράφουν στον αιθέρα
το σώμα μιας γυναίκας να κοιμάται αλλά όχι όπως τη βλέπουμε από την πλευρά της Καρδίτσας
αλλά από το εσωτερικό των Αγράφων.
Για την ακρίβεια, όπως φαίνεται από την πλατεία του μεγάλου
χωριού, μητρόπολη της νομαδικής ποιμενικής ζωής άλλοτε, του Τροβάτου που το
χειμώνα μένει σχεδόν ακατοίκητο αφού ο καιρός εκεί πάνω δεν αστειεύεται και τα
χιόνια κλείνουν τους δρόμους. Εκεί λοιπόν βρεθήκαμε μια μέρα του Νοέμβρη του
1999, σαν σήμερα πάνω κάτω ήταν και καμαρώσαμε την ωραία «Κοιμωμένη» στο φως ενός
ουρανού που προμήνυε τον ερχομό της κακοκαιρίας η οποία ενέσκυψε την επομένη
ημέρα με καταρακτώδεις βροχές και λίγο χιόνι, που σκέπασε σαν λευκό σεντόνι το
στήθος της και ένας βαθύς ύπνος που κράτησε μέχρι τα μέσα του Απρίλη απλώθηκε
στα βουνά και στα ποτάμια του μοναδικού αυτού τόπου.
ΑΘΗΝΑ,11112013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου