ΕΠΕΙΔΗ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΡΓΑ!

Κάτι που ίσως αγνοούν πολλοί από τους ανθρώπους που σχετίζομαι, είναι ότι στερούμαι παντελώς αθλητικής παιδείας και δεν γνωρίζω ούτε πως παίζεται το ποδόσφαιρο, πόσο μάλιστα το μπάσκετ. Ασφαλώς και στα μαθητικά μου χρόνια υπήρξα αθλητής· ήμουν καλός στη δισκοβολία και ως δρομέας των μέσων αποστάσεων αλλά μόλις αποφοίτησα από το Γυμνάσιο, ουδέποτε ασχολήθηκα με τον αθλητισμό και κανένα άλλο σπορ εκτός από το περπάτημα, στο βουνό ή στον κάμπο στο οποίο λίγοι μπορούν να με συναγωνιστούν.

Οι λόγοι που δεν συνδέθηκα με τον αθλητισμό, ενώ θα μπορούσα κάλλιστα να κάνω σπουδαία πράγματα, ήταν γιατί στο σπίτι μας στο χωριό, είχαμε δουλειές στα χωράφια και από τότε που έδεσε λίγο το κορμί μου με έπαιρνε ο πατέρας μου στις οικοδομές και χόρτασα πράγματι δουλειά και άσκηση μυών, στα χέρια και στα πόδια. Έτσι λοιπόν, δεν περίσσευαν ούτε δυνάμεις, ούτε και χρόνος για το ποδόσφαιρο. Συμμετείχα κάνα δυο χρονιές στην ποδοσφαιρική ομάδα της τάξης μου αλλά σύντομα με απέκλεισαν γιατί εκτός από την ασυνέπεια που παρουσίαζα λόγω υποχρεώσεων της δουλειάς στις προπονήσεις και στους αγώνες, ήμουν και στραβοπόδης. Ούτε στο γήπεδο πήγαινα πάλι. Την τελευταία φορά που πήγα στο γήπεδο, στη Λεωφόρο ήταν στο μάτς Παναθηναϊκός – Πανιώνιος το 1982 που έληξε 2 – 0. Από τότε μέχρι σήμερα, ειλικρινά, δεν έχω ξαναμπεί σε γήπεδο και σπανίως βλέπω και ματς από την τηλεόραση. Αυτό έχει να κάνει και με τις νυχτερινές ώρες που δούλευα στην Ελευθεροτυπία τις τελευταίες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα και μου έγινε συνήθεια την οποία διατηρώ ευλαβικά μέχρι σήμερα.

Έτυχε όμως  να πάω χθες το απόγευμα να παρακολουθήσω και να τραβήξω και τις φωτογραφίες από τους ημιτελικούς και τους τελικούς αγώνες του ανεξάρτητου πρωταθλήματος μπάσκετ «Βύρων Κριθάρης» στο κλειστό γυμναστήριο Καλυβίων «Αντώνης Τρίτσης» όπου συμμετείχε ο φίλος Δημήτρης Παπαδιάς με την ομάδα «Βέτερανς» και μου άρεσε όλη η κατάσταση εκεί με τις ομάδες, τον αγώνα, την νίκη και την ήττα. Είχα να πιάσω μάλιστα μπάλα μπάσκετ στα χέρια μου από το καλοκαίρι του 1976 (αλήθεια λέω!) και χάρη της μεγάλης αυτής για τη ζωή μου στιγμής βγάλαμε και μια φωτογραφία για να έχω κι εγώ να αφήσω στα κατάλοιπά μου την ελάχιστη σχέση με τον αθλητισμό ενώ δεν αποκλείεται του χρόνου να με δείτε να κάνω και θαύματα στο παρκέ κάποιου γηπέδου μπάσκετ!

ΥΓ. Για τον αγώνες που παρακολούθησα χθες και καταχάρηκα τη φωτογράφηση, θα ακολουθήσει ειδικό ρεπορτάζ – αφιέρωμα στους φίλους στη διάρκεια της ημέρας.